برادر رضاعی

 

به گقته: حاج سعیدکشکولی

خانواده ما  با خانواده شهید مجتبی از بدو تولد در یک محل بودیم.حدود یک سال اختلاف سنی داشتیم.ایشان شیر مادر من را خورده بودند و ما برادر رضاعی بودیم.در یک محل بودیم، با هم دعوا، بازی، شوخی داشتیم. در فوتبال هم تیمی بودیم و ایشون بیشتر در نوک حمله بود. هفت سنگ بازی میکردیم. ما بیشتر جر زنی داشتیم و اون حجب و حیاء خاص خودش رو داشت. ما که از اون بزرگتر بودیم ،انگار اراده ی خودمون رو بر او تحمیل میکردیم.

قلم رسا و پرمحتوا

به گفته: آقای سیاهپوش (شوهر خواهر مجتبی(

خداوند یک لطف ویژه ای که به شهید مجتبی  کرده بود این بود که علاقه زیادی به مسائل مذهبی ودینی داشت. مجتبی در حوزه علمیه ای که در کوهدشت بود پیش  آقای مروجی وپسرایشان حاج آقا احمد مبلغی درس می خوند وخیلی علاقمند به مسجد بود ونمازهاشو از همان بچگی درمسجد می خوند 

مجتبی از زبان خواهر

به گفته: خانم سرور آدینه وند

مجتبی هفت ماهه به دنیا اومد. مامانم یا شیر نداشت یا خیلی کم شیر داشت. مدام گریه میکرد. یک بار که حاجی کشکولی از کنار خونه ما رد میشد صدای گریه مجتبی رو شنید، علت رو جویا شد و خلاصه اینکه مادر کشکولی ها تنها کسی بود که مجتبی شیرش رو خورد. مجتبی فقط 6 ماه شیر خورد و بعد از اون فقط غذا خورد.

زندگی نامه

زندگی نامه شهید مجتبی آدینه وند    

به قلم : هادی قبادی (سال 1366)

شهید مجتبی در سال 1345 ه . ش در خانواده ای متوسط و مذهبی در شهر کوهدشت چشم به جهان گشود، سالهای اول زندگانی را در حالی سپری نمود که کشور در خفقان ستم شاهی بسر می برد، و دوره ابتدایی را در یکی از مدارس شهر به تحصیل پرداخته و در کنار آن با شرکت در کلاسهای قرآن و معارف اسلامی و مجالس جشن و سوگواری ائمه اطهار (ع) در مسجد جامع شهر از همان ایام کودکی و نوجوانی رابطه خویش را با مسجد و روحانیت مستحکم نمود.  

سخن اول

با سلام

  بنا دارم در حد توان از شهید مجتبی بنویسم اما مناسب دیدم اولین یادداشت را اختصاص دهم به مطلبی از استاد گرامی و ارجمند جناب آقای دکتر محمد رضا سنگری در مورد این شهید عزیز که در وبلاگ " یاد نیکان " آمده است و مربوط به سالگرد شهادتش در سال 1366 می باشد :